Aaronblog

Aangekomen!

Na een lange vliegreis is 't helemaal gelukt: ik ben heelhuids aangekomen in Japan! Goed, bijna, want volgens mij zijn mijn tenen licht verbrand. Daarover zo meer.

Mijn vliegreis had behoorlijk vertraging: op Schiphol heb ik drie kwartier langer staan wachten en op Heathrow zelfs anderhalf uur. Gelukkig hadden beide vluchten vertraging en heb ik ze dus zonder haasten kunnen halen. Het was gisteren behoorlijk druk op Heathrow: naar verluidt de eerste drukke dag met 't oog op de Spelen van volgende week. Ik begreep van iemand in 't vliegtuig dat vertraging bij British Airways eerder regel dan uitzondering is. De nieuwe NS, zullen we maar zeggen?

Hoe zit het dan met die tenen? Ik was toch zeker niet zo dom om geen zonnebrand mee te nemen? Nee hoor, ik had een mooie fles van 200ml in mijn tas zitten. In de handbagage, nota bene, want dat leek me handig in Tokyo. Nou, dat was verkeerd gedacht: bij de douane in London visten ze 't flesje alsnog uit mijn tas. Meer dan 100ml mocht niet. Helaas, dag €15 euro aan goede zonnebrand. Maar ja, niet te lang bij stilstaan, hè? Overigens is men daar in London een stuk strenger dan in Amsterdam -- en al helemaal dan in Tokyo, waar ik niet eens mijn hele tas hoefde te laten zien en bijna gewoon kon doorlopen.

Nou ja, zo hier maar even een コンビニ binnenlopen (konbini, verbasterd van het Engelse convenience store). Daar hebben ze vast wat.

Naar de wijk van het hotel komen was een eitje: met mijn beste Japans naar de informatiedesk op Narita Airport gelopen en gevraagd welke trein ik moest nemen. Omdat 't driemaal goedkoper was dan de snellere variant, heb ik de Keisei Limited Express genomen naar 日暮里 (Nippori) en ben daar overgestapt op de Jouban Line. Wat een prachtig landschap kwam er voorbij in de trein! Tussen Narita en Tokyo was ontzettend veel groen (bamboe)bos te zien; ik heb als enige 外人 (gaijin, buitenlander) tussen de Japanners in de trein lekker zitten genieten ervan. Het was de vliegreis helemaal waard: dit komt goed!

Mijn hotel zit in de buurt van treinstation Minami Senju, dus daar ben ik uitgestapt. Dat hotel vinden bleek echter niet zo makkelijk.

De wijk is nogal groot. Alles is verdeeld in blokken, maar ik zag de bloknummers niet. Initieel geintimideerd erdoor, stond ik op het station als verdwaalde buitenlander naar de kaart te staren. Waar moest ik nu heenlopen? Het duurde niet lang voor er een vriendelijke Japanse achter me stond -- ze onderbrak haar route nota bene om mij een paar minuten de goede richting op te wijzen.

Ik moest nog een eind lopen en uiteindelijk dacht ik zelfs te ver te zijn gelopen. Gelukkig kon ik met mijn steenkolenjapans nog de weg vragen en heeft uiteindelijk een voorbijganger (ik vermoed een postbode) mij de weg gewezen. Initieel stuurde hij mij de andere kant op, maar hij kwam me een paar minuten later enthousiast achterna gerend: hij had het hotel zelf nog opgezocht en gevonden.

Nog geen halve dag in Japan en nu al zo snel geholpen. Wat een vriendelijkheid! Laten we hopen dat dat aanhoudt.

Ik ga echt niet elke dag bloggen, maar wilde vandaag in ieder geval laten weten dat ik heelhuids ben aangekomen. Ik zit tot vrijdag hier in Tokyo, daarna vervolgt de reis zich weer! Reacties zijn uiteraard welkom -- en moedigen aan tot bloggen, haha. ;)