Aaronblog

Hiroshima: zwaar indrukwekkend

Gisterenavond probeerde ik nogmaals tevergeefs mijn hotelkamer in Osaka te verlengen, maar omdat het hotel volgeboekt zat, is me dat toen niet gelukt. Hoewel de hotelmedewerker bij de checkout vanochtend me alsnog een kamer voor één nacht aanbood, was ik inmiddels vastbesloten. Ik ging vandaag door naar Hiroshima, zonder iets geboekt te hebben.

En dat heb ik geweten.

Hotelhectiek

Zoals ik gisteren schreef, had ik me wel een beetje voorbereid, in die zin dat ik de namen en telefoonnummers had opgeschreven van drie hostels die me leuk en betaalbaar leken. Toen ik ze vanochtend benaderde, bleken ze alledrie vol te zitten: er was een matsuri in de stad, compleet met vuurwerk in de avond. Je zou misschien denken dat ik daar wel naar had gekeken, hè? Oeps.

Dus ik rond 11 uur 's ochtends naar het informatiecentrum op het station. Daar werken hele aardige mensen die zo'n beetje alles weten wat je als toerist wilt weten, of hebben. Een ho(s)telkamer in mijn prijsklasse werd moeilijk, maar ze fixten het toch: voor 3500 yen per nacht. Wat aan de dure kant, maar prima, toch? Eheh.

Volop bepakt met m'n tassen liep ik naar dat hotel, in de snikhete zon. Eenmaal aangekomen deed het wat donker en ouderwets aan, maar goed, ik had niet veel keuze, dus ik zette me daar overheen. De check-in was pas in de middag, dus ik liet mijn grote tas achter en vertrok richting vredesmonument en -museum. Voor de goede orde bewaar ik dat nog even voor later; eerst de hotelperikelen.

Toen tegen vieren terugkwam bij het hotel en de kamer mocht bekijken (dat doe ik standaard vóór ik incheck, hoor...), werd ik overvallen door paniek. Ik had net het atoombom-museum doorlopen en was daar al redelijk overstuur van, maar nu bleek de kamer muf, de airco totaal niet te werken en 't hotel vooral donker; zelfs met het licht aan. Ik heb mijn tas gepakt, ben naar beneden gelopen, mijn excuses gemaakt en heb de boel geannuleerd. Met diepe buiging en alles, maar ja, uiteraard bracht ik geen positief nieuws -- en nota bene in halfbakken Japans, want Engels sprak de hoteluitbaatster niet.

Ik voelde me erg schuldig, maar was ontzettend blij dat ik 't had gedaan. Natuurlijk haastte ik me naar het station, want niet alleen wilde ik per se mijn excuses maken aan de jongedame die de kamer voor me had geregeld; ik moest ook nog iets beters vinden!

Gelukkig was de dame in kwestie nog aan het werk en wist ze nog wie ik was. Ik legde haar, vast met puppyoogjes, uit wat er was gebeurd en dat 't me heel erg speet dat ik waarschijnlijk iemand had beledigd, na alle moeite die was gedaan. Gelukkig reageerde ze erg begripvol en zei ze dat ze nog even zou bellen. Mij verwees ze door naar een goedverstopte balie in het ondergrondse winkelcentrum, het Hotel Information Center. (Goeie naam, hè?)

De dames daar waren wederom bijzonder vriendelijk. Inmiddels wat bedaard legde ik mijn situatie uit. Uiteraard werd het lastig om een kamer te vinden, maar een paar telefoontjes later is het alsnog gelukt om een bed op een (relatief grote) slaapzaal te vinden voor 2500 yen per nacht. Prima! Ik heb ze wel vijf keer hartelijk bedankt.

De slaapzaal is netjes en hygiënisch, met douches en toiletten. Ik ben echt blij en opgelucht dat ik niet in dat muffe kamertje ben gaan slapen.

Maar goed, uiteindelijk is slapen bijzaak hier: ik wilde wat zien in Hiroshima! Hoe zat dat?

Peace Memorial Park en Museum

Om eerlijk te zijn, zag ik enorm op tegen dit bezoek. Ik had verhalen gehoord die me zowel intrigeerden als afschrokken, maar ik wilde er per se heen.

Vanuit mijn (initiële) hotel nam ik de tram naar de memorial site. Nadat de atoombom op Hiroshima was gevallen, was alles in een straal van 2.5km compleet verwoest. Dit gebouw stond nog ietwat overeind, en men heeft het dus uiteindelijk als monument behouden. We hebben allemaal wel eens een uitgebrand gebouw gezien, maar dit was toch ... anders. Vooral omdat ik me bewust ben van de geschiedenis, denk ik.

Als je vanaf de dome naar 't vredespark loopt, is één van de eerste dingen die je ziet, een beeld met een origimi-kraanvogel bovenop. Het verhaal hierachter is erg mooi: als gevolg van het vallen van de atoombom kreeg een Japans meisje leukemie; bloedkanker. Daarvan genezen is zelfs hedendaags nog niet altijd mogelijk, laat staan indertijd. Het meisje vouwde kraanvogels, met als doel er 1000 te vouwen, wat, zo hoopte ze, zoveel geluk zou brengen dat ze zou genezen. Helaas heeft ze het niet overleefd.

Inmiddels is de origami-kraanvogel uitgegroeid tot een vredessymbool. Op de foto hieronder zou je 't in eerste instantie misschien niet zeggen, maar die kleurige franje die daar in de vitrines hangt, bestaat helemaal uit kleine origami-kraanvogeltjes.

Jaarlijks is op 6 augustus een grote vredesceremonie cq. herdenking in Hiroshima. Het monument hieronder heb je vast wel eens op tv gezien. Het meest indrukwekkende, meest schrijnende, is echter in het museum te vinden. Sommige dingen daar hebben me echt snoeihard geraakt; ik hield het echt maar met veel moeite droog. Verschrikkelijk, maar dat maakt het des te belangrijker om gezien te hebben, denk ik. :(

's Avonds heb ik mezelf getrakteerd op echte Hiroshimase okinomiyaki. In delen van Japan bereidt men het anders: de Hiroshima-manier en de "Osaka"-manier. Ik ga die laatste volgende week in Kyoto proberen!

En dat is weer een veel te lang blogje, haha. Hopelijk lezen jullie 't ook helemaal! Morgen ga ik naar Miyajima, wat hopelijk heel wat vrolijker aandoet dan de dag vandaag. :)