Aaronblog

Akihabara: eerste échte cultuurshock

Gisteren, woensdag de 18de, stond ik in de hotellobby klaar om naar Akihabara te gaan. 's Avonds had ik daar afgesproken met een Japanse vriendin, dus overdag had ik ruim de tijd om daar de beruchte vreemdheden te gaan bekijken.

Tot mijn verrassing stond er een jongen in de lobby Engels te praten met een Amerikaans-Nederlands accent! Dubbel verbaasd, want het bleek nota bene ook een Nijmegenaar: Ted! De wereld is klein...

Ted vertelde dat hij de dag ervoor naar Akihabara was geweest en zijn verhalen waren veelbelovend, dus ik ging op weg naar de metro. Akihabara was vijf haltes verderop, dus daar stond ik zo!

Eenmaal buiten viel me een ding op: wat is het er groot, zeg!

Waar begin ik met het te beschrijven? Er zijn tig elektronicazaakjes die alles verkopen, van kleine weerstandjes en poortjes tot hele beveiligingscamera's. En dat extreem efficiënt opgesteld: klein grondoppervlak, maar meerdere (vrij lage) verdiepingen met elk ontzettend veel bakken en kasten. Erg indrukwekkend.

Maar dat is niet het vreemdste. Er zijn hele gebouwen gewijd aan het verkopen van popcultuur-gerelateerde zaken: games, anime, muziek ... Je weet niet wat je ziet. Ik heb vrij weinig foto's binnen genomen, maar de buitenkant:

Maar zelfs dat is niet het bizarste. Op zo'n beetje elke hoek van elke straat staan niet alleen de bekende vending machines, maar ook meisjes verkleed als Franse dienstmeisjes, die willekeurig mensen aanspreken om in een van de vele maid cafés te komen eten en drinken. Ik vind het eigenlijk vooral eng. Het zit erg op de grens, zeg maar. Overigens heb ik me laten vertellen dat veel Japanners er ook zo over denken, maar "het is Akihabara".

Wat ik nog wil vertellen over Akihabara, is dat één van de gebouwen met arcadegames een erg bekend beeldmerk gebruikte: de space invader. Een zekere studievriendengroep in Nijmegen gebruikt 't ook, dus ik werd onverwacht aan thuis herinnerd. ;)

's Avonds had ik afgesproken bij het station van Akihabara met een Nederlands-sprekende Japanse vriendin van me. Ondanks goede voorbereiding, stond ik alsnog bij de verkeerde ingang te wachten, dus we liepen elkaar initieel helemaal mis. Het was spits, dus ik was bang haar mis te zijn gelopen. Na wat heen-en-weer lopen heb ik toen aan een willekeurige voorbijganger gevraagd of ik een uitgang over het hoofd zag. Inderdaad. Hij heeft me toen helemaal daarheen gelopen. In de spits. Wat een held! Gelukkig stond ze er nog te wachten, 20 minuten later! 本当にすみません！

We zijn naar een tweedehands(boeken)winkel gegaan, hebben echte udon gegeten, wat gedronken in het Gundam Café en natuurlijk cadeautjes uitgewisseld. 本当にありがとう！ Het was heel gezellig!

Ik heb alweer 430 woorden staan en wil ook nog wat over vandaag schrijven, dus ik ga weer snel verder ...